lökositler elveda,gelmeyin bi daha:)))

evet...
düştüler,o beni kahreden beynimi"niye düşmüyor ki"diye kemiren lökositler düştü..
kimmiş azimli ben,,
kimmiş daha inatçı ben
işte bu noktaya gelmişken(lökositlerle konuşma)sonunda düşmüşler..
şimdi son bi test daha pazartesi böbrekleride kurtarmış olalım
anneliğe dönücem,,
olmuyo böyle,"peki kızım ,sen nasıl istersen kızım,oyuncakmı istedin dur altın kaplamasını aliim"durumları azalarak bitsin...
lökositleri düşürelim derken biz çaptan düştük..
şimdi kim takar pınarı boyutundayız,,"yapiim yapiim pınar bu ara bişi demiyo"
yok yaaaa...
dönüşüm muhteşem olur söyliim:)))

herşeye tamam

içim çok buruk bu aralar
minik bi meleğin beklemediğim kaybı..
acılarını derinden hisstmem derken
defnenin hastalığı üstüne geldi,anlamamı sağladı aslında..
nasılda hızlı yaşıyoruz,,
yoruluyorum sıkılıyorum
bunalıyorum
ama bir bakıyorum tüm bunları hasretle arar hala geliyor,acılı bir anne
ben oh uyudu derken,bi yerlerde uyansa şimdi açsa gözlerini diyor birileri hiç gelmeyeceğini bile bile o anın..
napıyorum,ne biçim bi insanım diyorum,,,
kucak isteyen kızıma,hayır demiyorum artık,,
doğru değil belki ama şimdilik dememeye karar verdim
şu sıkıntı içimden kalkana kadar..
normal seyrine dönene kadar hayat...
kokusunu içime daha derin çekicem kızımın,ağlamasın diye bakıcam gözünün içine...
sonra geçerse acım belki o zaman yine "anne" olurum,şimdilik bu minvalde takılıcam
valla okuyanlar ne derse haklı biraz sıyırdım bu aralar..